🐹 Dziecko Z Mutyzmem Wybiórczym W Przedszkolu

17. Od chóru do solo – terapia dziecka z mutyzmem wybiórczym, czyli odwrotny sliding in – metoda autorska 18. Terapia mutyzmu wybiórczego u nastolatków 19. Jak nie należy postępować w stosunku do dziecka z mutyzmem wybiórczym, a jak się powinno 20. Skuteczność terapii grupowej u dzieci z mutyzmem wybiórczym 21. Czym jest mutyzm wybiórczy? 樂樂 Mutyzm wybiórczy to zaburzenie lękowe. Dziecko lub osoba dorosła z mutyzmem wybiórczym najczęściej swobodnie rozmawia w 3. Obszary trudności na jakie napotyka dziecko z mutyzmem wybiorczym w szkole i przedszkolu – strategia pomocy. 4. Obraz psychologiczny dziecka z mutyzmem wybiórczym. 5. Obraz psychologiczny rodziny. 6. Film edukacyjny - prezentujący studium przypadku dziecka z rozpoznaniem mutyzmu wybiórczego i pracę terapeutyczną. 7. Techniki Umieszczenie tego problemu w tej grupie zaburzeń, wskazuje na prawdziwy powód milczenia, czyli odczuwanie wysokiego poziomu lęku. Milczenie nie wynika więc z przeszkód natury artykulacyjnej, ani z uporu. Do przyczyn tego zaburzenia należą predyspozycje genetyczne. - Jeśli rodzice lub krewni dziecka zmagali się z mutyzmem wybiórczym 985 views, 0 likes, 0 loves, 0 comments, 0 shares, Facebook Watch Videos from Studium Asystenta Rodziny: MUTYZM WYBIÓRCZY U DZIECI - DIAGNOZA I TERAPIA. Dzieci z mutyzmem wybiórczym mogą rozmawiać w domu, ale przestają mówić w przedszkolu, szkole lub w obecności osób spoza najbliższego otoczenia. Pomocą często posługują się gestami. Termin mutyzm wybiórczy został wprowadzony do klasyfikacji zaburzeń psychicznych (DSM-5) oraz klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych (ICD-11). Wiele dzieci zmaga się z różnego typu zaburzeniami lękowymi. Jednym z nich, który szczególnie dotyka osoby w wieku 3-5 lat jest mutyzm wybiórczy, zwany także mutyzmem selektywnym. Objawia się spowodowaną strachem niechęcią dziecka do mówienia w konkretnych sytuacjach, pomimo że na co dzień jest ono w stanie zbudować relacje Terapia dziecka z mutyzmem wybiórczym – pytania i odpowiedzi. Poniżej odpowiedzi na najważniejsze pytania i odpowiedzi dotyczące terapii dziecka z mutyzmem wybiórczym. 1. Gdzie terapia mutyzmu Trzeba to wyraźnie podkreślić: dzieci z mutyzmem wybiórczym to zdecydowanie nie są dzieci nieśmiałe ani zahamowane. AF: Kogo dotyczy problem? AGZ: Problem rozpoczyna się już w przedszkolu i dotyczy głównie małych dzieci w wieku ok. 4 do 8 lat. Jest związany z uspołecznieniem dziecka, z jego otwieraniem się na relacje z otoczeniem vQFbj. Nauka mówienia - prawdy i mity „Dziewczynki uczą się mówić szybciej niż chłopcy”. „Jąkaniem nie trzeba się martwić, bo samo minie”. Czy wierzyć w to, co mówią o rozwoju mowy? Adasiowi od urodzenia buzia się nie zamykała; najpierw krzyczał i mówił swoje: „a gu, bu, gli, kli”, potem nie mógł się nacieszyć ciągłym powtarzaniem „ma-ma-ma”, „ba-ba-ba”. Zosia odwrotnie: leżała cichutko, rodzice nawet się martwili, że może coś nie jest w porządku. Dziś Adaś i Zosia mają prawie trzy latka, gadają niemal bez przerwy. Jak więc rozwija się mowa dziecka ? Można tu coś zmienić albo przyspieszyć? Im częściej zagadujesz dziecko, tym szybciej zacznie mówić Tak i Nie. Dobrze, gdy do dziecka dużo mówisz, ale nie przeskoczysz pewnych etapów rozwoju . Jakieś słowa dziecko wypowie około pierwszych urodzin, nie stanie się to kilka miesięcy wcześniej. Musi dojrzeć jego mózg oraz układ artykulacyjny. Warto często używać zdrobniałych wyrazów Tak i Nie. Można zwracać się do dziecka pieszczotliwie: „słoneczko”, „misiaczku” – każda mama ma takie swoje określenia. Ale nie mów „po dziecinnemu”, np: „Sinećku, mój ty kochani sinećku, mamusia zajaś da ci papusiu”! Pamiętaj, twoja mowa jest dla dziecka wzorem , który będzie naśladować. Dlatego od początku ucz je prawidłowego sposobu wymawiania wyrazów. Sprawdź: Czy nasz sposób mówienia wpływa na mowę dziecka? Roczne dziecko powinno już wypowiadać kilka słów Tak. Jedno dziecko pierwsze wyrazy powie, mając 10 miesięcy, inny – 14. Takimi różnicami nie warto się martwić. Zwykle roczne dziecko potrafi wypowiedzieć kilka słów, takich jak „mama”, „tata”, „baba”, „pa, pa”, w tym dźwiękonaśladowczych, np. „hau hau”, pokazując na psa. Dziewczynkom nauka mówienia idzie łatwiej niż chłopcom Nie. Nie ma żadnych badań, które by to potwierdzały. Nie można w ten sposób generalizować. Są dziewczynki, którym nauka mowy przychodzi łatwiej.... Gdy dziecko przestaje mówić w niektórych sytuacjach, np. w szkole lub przedszkolu, jednocześnie w domu komunikując się bez problemów, możemy podejrzewać mutyzm wybiórczy. Najprościej tłumacząc, możemy podać dość popularny przykład: dziecko w domu nie ma problemów z mówieniem, a w przedszkolu milknie. W takich sytuacjach często myśli się o nieśmiałości dziecka i rodzice nie doszukują się nieprawidłowości. Najczęściej mutyzm ma podłoże psychologiczne i ma związek z lękiem, a nawet fobią. Diagnoza jest trudna i wymaga w pierwszej kolejności wykluczenia zaburzeń słuchu oraz neurologicznych przyczyn zaburzeń mowy. Kolejnym krokiem jest wyłączenie poważniejszych trudności w wymowie, takich jak jąkanie, autyzm, opóźnienie umysłowe, czy uszkodzenie ośrodków mowy. Zaburzenia mowy, jak np. jąkanie jest jedynie cechą towarzyszącą, a nie przyczyną zaburzenia. Dzieci z mutyzmem selektywnym funkcjonują zazwyczaj w normie intelektualnej i rozwojowej. Potrafią mówić, mogą być bardzo gadatliwe w wybranym przez siebie otoczeniu – najczęściej w domu rodzinnym. Może się jednak zdarzy, że bliskie osoby dziecka, np. dziadkowie mogą nawet nie usłyszeć jego głosu. W pewnych sytuacjach dzieci z mutyzmem mogą być radosne i chętnie angażować się w zabawy, natomiast nie mogą wydobyć z siebie głosu lub tylko szepczą. Mówienie wiąże się z odczuwaniem wysokiego poziomu lęku przed którym dziecko się broni i wybiera komunikację za pomocą gestów, mimiki i pisma. W sytuacjach społecznych dzieci z mutyzmem mają uczucie ściśniętego gardła, które nie pozwala im zabrać głosu. Z tego powodu mogą unikać uczestniczenia w zajęciach grupowych – szczególnie jeśli wiążą się one ze spotkaniem nowych osób. Gdy dziecko z mutyzmem wybiórczym spotyka nowo poznaną osobę, może stać nieruchomo lub unikać kontaktu wzrokowego. Może występować niechęć do nowych smaków, potraw, niechęć do zmian. Każda niezapowiedziana zmiana to dodatkowy stres który wzmaga lęk. Dzieciom jest dużo łatwiej nawiązać relacje w kameralnej atmosferze i w otoczeniu rówieśników. Objawy mutyzmu mogą mieć różne natężenie. Wyróżnia się: mutyzm ciężkiego stopnia – dzieci nie są w stanie mówić w przedszkolu/szkole, nie odzywają się w ogóle do większości osób; mogą zwracać się na placu zabaw do dzieci, ale nie mówią do nich w klasie, gdzie mogą być słyszane przez inne osoby. mutyzm lekkiego stopnia – dzieci mówią ciszej niż inni, nie zawsze milczą w szkole: mogą sygnalizować swoją obecność, np. rozmawiać z jednym nauczycielem, natomiast z innymi już niekoniecznie; nie inicjują swobodnej rozmowy z innymi, niechętnie utrzymują kontakt wzrokowy. Zarówno dzieci z lekką postacią mutyzmu, jak i dzieci z ciężką postacią wymagają takiej samej terapii i wsparcia w środowisku domowym i szkolnym. Mutyzm wybiórczy nie dotyczy sporadycznych sytuacji. Jest stały w czasie. Dotyka częściej dziewczynek niż chłopców. Trudności najczęściej pojawiają się między 3 a 5 rokiem życia. Nieleczony mutyzm z czasem może się utrwalić . Jeśli dziecko nie otrzyma pomocy terapeutycznej, może dojść do wniosku, że nikt go nie rozumie. W efekcie tego możliwe jest, iż dziecko wybierze izolowanie się. Terapia polega na budowaniu poczucia wartości i bezpieczeństwa, a także pracy nad obniżeniem lęku dziecka. Praca terapeutyczna zaczyna się od komunikacji niewerbalnej, następnie dźwięków i szeptu, a na końcu głośnych słów. Należy dać dziecku jak najszerszą możliwość wyrażania trudnych uczuć oraz lęku w danej sytuacji poprzez rysunek. Tłumienie uczuć powoduję ich kumulację. Uczucie wyrażone staje się łatwiejsze do zniesienia. W sytuacji, gdy dziecko wyraża swój lęk mówiąc o nim bądź rysując, konfrontuje się ze swoimi uczuciami. Zaczyna lepiej rozumieć siebie. Dziecko zapytane o to, dlaczego nie mówi, często nie udzieli nam odpowiedzi. Dla rozwoju komunikacji ogromne znaczenie ma relacja terapeuty z dzieckiem. Kolejnym bardzo ważnym czynnikiem w terapii jest wyposażenie rodziców w umiejętności i narzędzia służące do pracy z dzieckiem. Rodzic jako najlepszy ekspert od swojego dziecka będzie gotowy udzielić mu wsparcia w każdej sytuacji. Wczesna diagnoza daje większe szanse na leczenie, ponieważ mutyzm jest bardziej podatny na terapię w początkowej fazie. Pamiętajmy o tym, kiedy zaobserwujemy pierwsze niepokojące objawy, warto skonsultować je ze specjalistą. Psycholog dzieci będzie odpowiednią osobą do tego, by rozwiać nasze wątpliwości. Bibliografia Mutyzm wybiórczy Maggie Johnson, Alison Wintgens Bystrzanowska M. Mutyzm wybiórczy . Poradnik dla rodziców, nauczycieli i specjalistów Przyjmuję pacjentów stacjonarnie w ramach wizyt prywatnych „psycholog warszawa” lub online w ramach wizyt „psycholog online„ Śledź nas na Facebooku i na Instagramie! Twoje dziecko nie mówi w przedszkolu lub w szkole, mimo że w domu zachowuje się swobodnie? Przyczyną wcale nie musi być nieśmiałość. Mutyzm wybiórczy to rzadkie zaburzenie zdolności mowy, a jego rozpoznanie poprzedza zazwyczaj wędrówka po wielu specjalistach. Dotyka ono głównie najmłodszych, ale i dorosłych. Niewiedza o istnieniu schorzenia opóźnia rozpoznanie nawet o kilka lat. Brak szybkiego leczenia niesie ryzyko poważnych powikłań w rozwoju dziecka. Pierwsze objawy choroby mają miejsce w dzieciństwie. Najmłodsi dotknięci przypadłością nie mówią w specyficznych sytuacjach jak np. w przedszkolu, w szkole, wśród nauczycieli lub innych dzieci. W domu dla odmiany potrafią swobodnie rozmawiać i nie wykazywać żadnych zaburzeń mowy. Dzieci z mutyzmem wybiórczym mają często charakterystyczną postawę ciała. Trzymają pochyloną głowę, ramiona zgięte do przodu, wyprostowany kręgosłup i napięte mięśnie. Trudno o dostrzeżenie jakichkolwiek emocji na twarzy. Dziecko nie podtrzymuje kontaktu wzrokowego, jednocześnie obserwuje otoczenie. W zachowaniu dominuje bierność i wycofanie się z relacji społecznych. Aktywność ruchowa poza domem rodzinnym jest znikoma. Pierwszego opisu schorzenia podjął się w 1877 r. Adolf Kussmaul – niemiecki lekarz, natomiast termin „mutyzm wybiórczy” zapoczątkował psychiatra – Moritz Tramer. Podkreślił tym samym mechanizm choroby, czyli nieintencjonalną selekcję sytuacji, w których jest się zdolnym do mówienia, a w których już nie. Wśród zagranicznych blogerów można znaleźć ciekawe refleksje i wspomnienia osób, które otarły się o chorobę w przeszłości lub cierpią na nią do dziś. – „Od małego miałam wrażenie, że mój mózg ma dokładnie zakodowane i posegregowane sytuacje, w których mogę mówić, a w których nie. Potrafiłam swobodnie rozmawiać z przyjaciółką i nie być w stanie rozmawiać z przyprowadzonymi przez nią nowymi koleżankami. To nie było celowe, tylko mimowolne. Do tego nie mogłam dać się ponieść spontaniczności z obawy przed zbyt dużą liczbą zaczepek znajomych, które ujawnią moją chorobę.” – wspomina czterdziestokilkuletnia autorka zagranicznego bloga „Diary of Selective Mute”, która do dziś odczuwa skutki schorzenia. Kryteria diagnostyczne mutyzmu Schorzenie kwalifikuje się do Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-11. opracowanej przez WHO oraz do DSM V – klasyfikacji zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Przyczyny mutyzmu wybiórczego mogą być wielorakie. Na chwilę obecną chorobie nie przypisano jednej i konkretnej etiologii. Naukowcy poszukujący źródeł schorzenia stworzyli kilka teorii. Według jednej z nich za rozwój mutyzmu odpowiada interakcja czynników biologicznych i środowiskowych oraz indywidualnych predyspozycji (Viana, Beidel, Rabian, 2009). Przyczyny biologiczne to organiczne uszkodzenie mózgu, najczęściej okołoporodowe, opóźniony, dysharmonijny rozwój psychoruchowy, zaburzenia rozwoju mowy. Ryzyko schorzenia wzrasta, gdy z predyspozycjami biologicznymi współistnieje w trakcie kształtowania mowy szczególna podatność na zranienia psychiczne (Namysłowska, Badura-Madej, de Barbaro, Bartnik, Beiser, 2012). Istotną rolę mogą też odgrywać predyspozycje genetyczne. Niektóre badania potwierdziły występowanie u rodziców chorych dzieci zaburzeń lękowych (Viana, Beidel, Rabian, 2009, Black, Uhde, 1995). Ciekawe wyniki uzyskali Vian, Beideel i Rabian (2009), wskazujące na wychowanie w rodzinie dwujęzycznej i imigrację jako sytuacje zwiększające ryzyko rozwoju mutyzmu wybiórczego. Ten kierunek wymaga jednak przeprowadzenia dalszych badań. Statystycznie choroba dotyka najczęściej dzieci w wieku 3-6 lat. Niestety od pojawienia się pierwszych objawów do wizyty u specjalisty mija często kilka lat, ponieważ rodzice dziecka nie są świadomi, że schorzenie istnieje. Kryteria diagnostyczne są regulowane przez klasyfikacje ICD-11. oraz DSM V. Zgodnie z ich wytycznymi diagnozę mutyzmu wybiórczego można postawić, gdy: Pacjent nie mówi w specyficznych sytuacjach, w których mówienie jest od dziecka oczekiwane (np. w szkole), pomimo odzywania się w innych trwa dłużej niż 4 alternatywne rozpoznania, jak: schizofrenia, mutyzm przejściowy jako skutek lęku separacyjnego u małych dzieci oraz zaburzenia ze spektrum pogarsza osiągnięcia szkolne i znajomości języka mówionego nie jest przyczyną zachowania. Pierwsze kroki w celu uzyskania diagnozy to wizyta w poradni psychologiczno-pedagogicznej (PPP) lub innej poradni, w której przyjmuje psycholog. Często do poradni kieruje dziecko szkoła / przedszkole. Zdarza się, że pierwsze konsultacje psycholog wykonuje na terenie placówki oświatowej. W poradni wykonuje się wstępne badanie psycho-pedagogiczne. Uzyskane wyniki dostarczają istotnej informacji dla psychiatry w dalszych etapach diagnostyki. Jeśli jednak czas oczekiwania na spotkanie w poradni jest zbyt długi, a dostęp do badań wstępnych jest utrudniony, to można udać się od razu do psychiatry. Przeprowadza on z rodzicem wywiad nt. etapów rozwoju dziecka i zaobserwowanych trudności. Dodatkowo na wizycie ocenia się również reakcję dziecka na obcą osobę. Dodatkowe informacje ważne dla psychiatry w postawieniu diagnozy to: opinia ze szkoły/ przedszkola/ zajęć dodatkowych (jeśli dziecko na takie uczęszcza)ew. opinie psychologa, logopedy, pedagoga,nagrania luźnej zabawy (aby pokazać sytuację w której dziecko mówi swobodnie, choć czasem udaje się psychiatrze to zaobserwować np. w poczekalni) Po wystawieniu diagnozy rodzicowi i dziecku przysługują następujące zaświadczenia: zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia dla celów zespołu orzekającego dla PPP (najczęściej do pobrania na stronie poradni), z zaznaczoną potrzebą:– o wczesnym wspomaganiu rozwoju dla dzieci przedszkolnych (niezbędne bywa napisanie przez psychiatrę informacji – o tym, że dziecko jest niepełnosprawne),– o potrzebie kształcenia specjalnego ze względu na zagrożenie niedostosowaniem społecznym dla dzieci szkolnych (aby zmniejszyć wątpliwości poradni co do zasadności przyznania w/w kształcenia warto poprosić lekarza o zamieszczenie informacji o zaburzeniach lękowych, nie tylko użycie w diagnozie słów „mutyzm wybiórczy”)zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia dla potrzeb zespołu orzekającego niepełnosprawność – do pobrania na stronach miejskich zespołów do spraw orzekania o niepełnosprawności. Leczenie Chory dotknięty mutyzmem wybiórczym powinien być leczony zarówno przez psychiatrę, jak i psychologa. Brak interwencji to ryzyko powikłań i zaburzeń w rozwoju oraz w życiu społecznym. Postępujący mutyzm skutkuje rozwojem depresji u dziecka, tikami, zaburzeniami jedzenia, mimowolnym moczeniem i zaburzeniami lękowymi, opóźnionym nabywaniem kompetencji językowych. Choroba obniża jakość relacji społecznych i kontaktów towarzyskich. Nadzieję dla chorych i ich rodzin niosą statystyki. Objawy ustają u około 30% dzieci jeszcze w szkole podstawowej. Rokowanie jest tym lepsze, im młodsze było dziecko w momencie pierwszych objawów i im krótszy był czas pomiędzy ich trwaniem a rozpoczęciem terapii. Bardzo ważnym warunkiem powodzenia leczenia jest sytuacja rodzinna dziecka i środowisko jego wychowania. Dysfunkcyjni rodzice, niewspółpracujący ze specjalistami w znaczny sposób hamują skuteczność pracy terapeutów. Źródła: Mutyzm wybiórczy u dzieci – Czasopismo Psychologia w praktyce | portal psychologiczny dla psychologów oraz psychoterapeutów Mutyzm wybiórczy | diagnoza i skuteczna terapia | Diary of a Selective Mute – My experiences living with selective mutism and social anxiety. (

dziecko z mutyzmem wybiórczym w przedszkolu